विचित्र आहे शीर्षक. हो, पण काय शीर्षक हवं हे कळेना, थोडक्यात जुन्या काळी सिनेमा बघणे हा एक कार्यक्रम होता.
पहिले म्हणजे पैसे, त्या काळी Pocket money हा प्रकार नव्हता, भाजी आणताना, इस्त्रीचे कपडे आणताना, रेशन ची साखर किंवा अशा कामातून 70/75 पैसे किंवा खूप झाले तर 1 रुपयाची अंटी मारायची आणि त्या पैशात सिनेमा बघायचा.
तयारी झाली आता, सायकल वर डबल सीट घेऊन स्टॅन्ड वर 5/10 पैशात सायकल लावणे आणि रांगेत उभे राहणे.
हे काम सोपी नाही मित्रांनो, पंचशील आणि श्री talkies ला थर्ड क्लास आणि सेकंड क्लास ला एक लोखंडाच फ्रेम असायची आणि एक व्यक्ती उभी राहिलं एवढीच जागा असायची.
दुपारी 3 चा शो असेल तर दीड वाजल्यापासून उभं राहायचं. काही हुशार आमच्या डोक्या वरून पुढे जायचे.
एक हात जाईल एवढा छिद्रातून मोठया आवाजात दो तिकीट देना आणि चिल्लर द्यायची.
तिकीट हातात आल्यावर होणारा आनंद म्हणजे एखाद शिखर पादाक्रांत करण्या सारखं.... आणि मग आधीच सिनेमा सुटायची वाट बघायची आणि नंतर आत मधे जाणार....
त्या काळी AC प्रकार नव्हता, मोठे आवाज करणारे पंखे असायचे. दारा जवळची सीट असेल तर पंख्या मुळे डायलॉग ऐकायला यायचे नाही, मग अबे पंखा बंद कर, कुछ सुनायी नही दे रहा... आणि पंखा बंद होणार
कधी समोर च्या खुर्ची वर सरदार असेल, तर, ओ पापाजीं, जरा मुलायम बैठो अशी विनंती व्हायची....
खूप मजा यायची, आमची पिढी अल्पसंतुष्ट होती. छोट्या गोष्टीत सुख, आनंद, समाधान....
आता 200/300 रुपये देऊन आरामशीर खुर्चीत सिनेमा बघतो, पण आठ आण्यात लाकडी खुर्ची वर बसून पंखा असो किंवा नसो, सिनेमा बघण्यात एक वेगळा आनंद होता हे नक्की