कुछ यादें बीते दिनों की

कुछ यादें बीते दिनों की

कुछ यादें ,बीते दिनों की !

मंडळी ! या आठवणींची काय गंमत असते पहा! तुमचे मन जरा निवांत झाले की ह्या लगेच मनाभोवती फेर धरतात, नाही का ? परवा, असाच बसलो असताना, ७० घ्या दशकातले

माझे नागपूर वास्तव्य आणि त्यातील काही गोष्टी, अवचित आठवून गेल्याचला, तुम्हाला पण ती सफर घडवून आणतोमुख्य गोष्ट म्हणजे ,त्या काळी अगदी साऱ्यांकडे वेळ असायचा ! अन्

मनोरंजनाची साधनं विचाराल तर ,घरात वाचन आणि रेडिओ तर बाहेर ,फिरणं आणि सिनेमा ! याच

कारणांमुळे , मंडळी ,स्त्री असो वा पुरूष ,एकामेकांकडे बसायला जाणे ही प्रथाच होती. यामुळे , वेळ तर छान जायचाच , विचारपूस पण होऊन जायची---विद्यार्थी असो किंवा नोकरदार , आज जितके व्यस्त असतात तेवढे नसायचे ! नोकरी काय तर १० ते ५ आणि विद्यार्थी म्हणजे फक्त शाळाच काय ती रहात असे - ट्यूशन , कोचिंग  प्रकार अद्याप सुरू व्हायचे होते !प्रत्येकाचेच पायी फिरणे फार व्हायचे. जवळपासची सारी कामं ही पायीच निपटवली जायची , अंतर अधिक असेल तर सायकल ! त्यामुळे

वेगळी अशी चालायची कवायद करावी लागत नसे-- लहान मोठे घरगुती समारंभ हे घरीच साजरे होत असत आणि या निमित्ताने घरी, बऱ्याच लोकांचं येणं होत असे. या प्रसंगी , आवश्यक ती पाकसिध्दता

घरच्या महिला लीलया ,पार पाडीत---त्या जमान्यात म्हणून ७० घ्या दशकात,वेटाळात ,लॅंडलाईन फोन अगदी मोजक्या घरातच असे अन् तुम्ही त्यांचा नंबर कुणाला दिला असेल तर , फोन आला की तुम्हाला बोलावणे येत असे किंवा निरोप कळविला जाईप्रत्येक घराचा एक फॅमिली डॉक्टर रहा असे,मग ते ऎलोपेथी चे डाॅक्टर इंदापवार ,बोधनकर ,कोतवाल किंवा तत्सम असोत , होमिओपॅथी चे डाॅ.

भोयर असोत किंवा वैद्य धर्माधिकारी  असोत ! घरातील साऱ्यांची दुखणी हेच बरी करीत !

एकंदर पहायला गेलं तर , जिंदगी काफी सुकून भरी आणि समाधानाची नाही का ? मागे वळून पाहिलं की हेच जाणवतं कीजिंदगी के सफर में गुजर जाते हैं जो मकांवो फिर नहीं आते ..उरतात ,त्या फक्त आठवणी! खरं ना ?

Share blog on whatsapp

0 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *